Day 9

Waking up in Moynaq; kind of crazy because we are in a kind of front garden of a hostel. But finally we can shower - great! When we were dropped off here last night and our Russian truck driver woke up the owner of the building, we had not talked about a price or made an agreement at all. It was just fine that we stayed overnight. Well okay, eventually with asking directions and acquiring a bottle of coke we gave a little more cash to also cover for the shower and the toilet that we used.

On the way to the shipwrecks of Moynaq! It used to be a busy trading and fishing port, now Moynaq is a desert village! But under construction. Modern, white high-rise buildings here and there between the somewhat older, brown low-rise buildings make it a strange village. If you feel that you are driving out of the city, you are not driving into the desert, well you will eventually do that, but actually that was just the sea.

First we had breakfast. On the advice of the hostel owner, who did not serve any food himself, this restaurant was on his way to the shipwrecks according to him. When we arrived there we were actually the only one. It was very Persian style. In our best Russian we asked for bread, tea and breakfast. We were then given bread, tea and an English breakfast. Fine. The toilets were outside in a kind of shack on a construction site. Bas first walked into the prayer room, because he thought the toilets were there. In the meantime, the cleaning lady was busy mopping the white stairs and tiles that lay on the terrace. Imagine for a moment that we are in the middle of a desert.. Once we have finished our breakfast and asked the other customers the way with a Lonely Planet, we drive. In the meantime we meet our Russian truck driver on a building, the hostel owner waves to us as he walks to the supermarket. In short, we feel at home in Moynaq and everyone recognizes us.

And then we suddenly stand by the lighthouse, in the middle of the desert. Very weird to see Pablo among the only other vehicles in the area: huge Jeeps. We walk onto the faded glory boulevard and what we see in front of us is an enormous void of sand stretching farther than the horizon. When we go down a staircase to the ocean bed we see the shipwrecks. Very impressive. The Aral Sea was once, in terms of large, the fourth sea in the world. But it was drained because the rivers that flowed into the Aral Sea were drained to water the cotton plantations of the Soviets at that time. Everywhere we see shells lying between the shipwrecks. It is getting nice and warm, touching the forty degrees when we take a picture of Pablo with the carcasses of the ships before we start driving again.

Once this has been ticked off we will drive back and visit our next country, Turkmenistan! The difference between driving by day and by moonlight is huge. Apart from the fact that we really don't know the way anymore, we also take longer technically, so it really makes a difference if you know the way like yesterday, when you can follow someone who knows the way. In the meantime, Bas has become very adept at "asking for directions." Shaking hands, pen and paper ready together with the Lonley Planet. Looking very stern and important and throwing out Russian sentences: "dobridjen, utkuda Niederlandsky, Turkmenistan? Spada? "Eventually even during driving or at a traffic light just asking: "Ashgabat?" Meanwhile pointing a bit with your hands, you still seem to be able to come a long way.

Then the border. If you look at the map, it is not much different than a linear line through the empty desert. And this is exactly how it looks in reality. We follow the road along the border, there is no fence or anything, and finally there is a turn to a border post. That exit is a few kilometers with desert on either side. The road is indicated with a small sign that says "Turkmenistan." So we are in the right place. What makes it a bit creepy is that it is more than forty-five degrees and there is no one else to be seen. On the main road along the border sometimes a Jeep or truck passed by, but that has not been the case for ages. Then suddenly a fence looms up with a stop sign, behind it we see a building, it looks a bit like a Mosque, a very Persian and Silk Road appearance. We put Pablo in front of the fence and get out. It is still very hot, the gate remains closed, is this correct? Would the border be closed? What day is it actually today? Then a man comes with a dog and a gun under his arm to the fence. Bas wants to show the passports but he gestured that the gate would open and that we had to park the car ten meters away and then enter the building on the right, both pointing to Saskia. Uzbekistan was not so bad. However, we were still advised to bring enough dollars. Once we were back in Pablo to continue to the Turkmen border, no one had passed by in the meantime. No people, no cars, nothing. In the middle of the desert sun..

We can write a book about crossing the Turkmen border, but we don't do a book, check the Facebook Link for that. We will describe our experience in a kind of summary. To start, we were still the only car. What customs officials really liked. They finally had something to do. Take selfies with Pablo. We were welcomed and so we were the first Rally team to pass this year at this border.

First (1.) we had to register ourselves. Name, license plate, passport number, etc. We were allowed to write this down in a nice logbook. Then the man who welcomed us took out a thermometer. He had to check whether we brought any diseases from Uzbekistan and that was done by holding a thermometer against our forehead. Check! Then (2.) we were allowed to walk out to the next counter, the passport check. For this man it was new and took getting used to. He looked at our passport in a strange way and went to help him beside and behind him. Fortunately someone came who knew the Mongol Rally, this man then informed the entire office of our arrival and directed the man to do what he should do. What had to happen is that visas had to be printed in our passport, if possible with the correct data and information. Therefore (3.) is a detailed explanation of our (complete) route and what our plan is with regard to Turkmenistan. "Outdoor illegal camping," "we'll see," "maybe one or maybe three nights," those are answers that aren't really appreciated. So the advice is to be crystal clear about our plan. Preferably in Turkmen but our coal-Russian or sometimes even our English was understood. Then when we have told our story we can go back to the counter where we came from. (4.) The visa is finished and can be stuck, this requires our passport so we hand it in. In the meantime, we have to match the visa at the counter next to it (5.) with our fingerprints and have a passport photo taken. In the meantime, mainly Turkmen women come along who also have to do a passport check. Strikingly dressed in long, feminine, graceful dresses and large, high kerchief / turbans that look more like decoration than something religious. They are all beautifully laid out and come on foot, so Pablo is still just waiting for the gate of the border. One on one accompanied by a Turkmen soldier. When this level is finished, we can go to the counter number (6.) for the washing machine to pay for the visa and other costs. The dollars are now really coming in handy. The big question is whether we have enough with us, or if we need to get more out of Pablo .... We have hidden some dollars. The checkout is fast, we get receipts and with a calculator it is all done quickly and clearly. We can now use the xray gates (7.) ! Check for weapons and we can fill in something again. (8.) This time a declaration form. In fact, this amounts to exactly the same thing that we have already told and entered, namely: the route, name, passport number, license plate, etc. now also whether we have to declare something of value or alcohol etc. That is not the case, so Bas can finally go back through the gates to do the car check (9.) ! This is a good time for Saskia to go to the toilet (9a.) Under supervision, Saskia goes to a neighboring building to go to the toilet. The car check is mainly used for the soldier to practice his English. Together with Bas, sitting in the car, pointing everything in the car with the question: "What’s this?" Whether he really understood what it was all about and understood what Bas's story meant, remains the question. Highlights during the inspection were the CD folders that were discussed completely per CD. "Johny Cash, nice !." And also the first aid kit that was put together by Mar-Jan, Bas's mother. The teddy bear from Saskia (named Beer) also received applause from soldiers. Now that the car has been checked and Saskia had been to the toilet, you would say that there would be some speed in the matter but nothing could be further from the truth! The car must still be insured (10.) . This insurance also had to be paid, now we are also coming to the point that we have too few dollars with us. While Saskia is filling in the insurance of the car and also the import document (11.) at another counter, Bas can try to get some dollars from Pablo. Pablo has been checked but is still under the supervision of a soldier. In the end, he didn't feel like finding anything about it that Bas opened the engine door to take out some more dollars we had hidden under the battery. When that is successful we can go back again (12.) to the bank. The car insurance and the import document of the car must be paid. Then the most notorious of the Turkmen border, the tracker that Pablo gets so that we can be traced by the Turkmen government must be rented. We get an explanation and it is made clear that we cannot deviate from our agreed route. During this explanation the customs officer comes to the conclusion that a toll for a new bridge has been forgotten. We can again (13 + 14.) create our route plan and pay an extra ten dollars at the bank. The tracker (15.) then, a black box that works on our car plug. If this has also been paid for and installed, it is important to drive to the last hurdle in Pablo. There we receive a check (16.) of all our collected papers and passports. In the end, we did talk and see every staff member in the whole building. Everyone there knows now about the Mongol Rally and was kind to us and we drive into Turkmenistan with a smile on our face. ACHIEVED.

The Desert in Turkmenistan is different again; more hilly and really worse roads. It is drier too, but towards the sunset that is beautiful and that we use for a shoot with Pablo, we feel raindrops again and we even get to see a real light show of lightning in the distance later in the evening. It is already late, but we decide to drive on towards the crater in the middle of the Turkmen Karakum desert. This crater is a gas source that was set fire to by the Soviets in the 1970s. Normally, such a gas source would explode but it would not. This fire is still burning, hence the nickname: "Gate of Hell!"

So you can indeed see it from the highway when you drive in the dark. Noted by Bas as if you see a town in terms of light what shined from it. Still driven for a long time. Little traffic except for some trucks. Once spotted a neon-lit house after crossing the train tracks. This was the indication that we are close to the Gate of Hell. We met Timor who offered to drive us to the Gate of Hell in his 4x4 Grand Cherokee for forty dollars. This price is acceptable as walking 5 kilometers through the desert is not really an option. The way there would still work because you could follow the light but especially the way back is impossible if you do not know the way. Of course we wanted to try it with Pablo, but Timor didn't really see anything in this. We parked Pablo - there we go! Timor's Jeep needed maintenance since January 2014, hence the annoying beep that we heard but that was cleverly drowned out with some kind of Turkish / Arabic music. Like in a roller coaster, we tore offroad through the desert in the dark. Suddenly in the middle of the desert we see a faucet combination sticking out of the ground, so a gas pipe? Nothing lit by Soviets? We drive on quickly, up an emergency corridor and then suddenly hard down and we see The Gate of Hell! Impressive in the dark. And again we were the only people as far as our eyes could see!

================================================================================================================= Nederlands

Dag 9

Wakker worden in Moynaq; beetje gek want we zitten in een soort voortuin van een hostel. Maar eindelijk kunnen we douchen - heerlijk! Toen we hier vannacht afgezet werden en onze Russische vrachtwagen chauffeur de eigenaar van het pand wakker maakte hadden we geen prijs of überhaupt een afspraak gemaakt. Het was gewoon prima dat we bleven slapen. Nou goed, uiteindelijk met de weg vragen en een fles cola kopen, toch maar wat meer gegeven voor de douche en de wc die we hebben gebruikt.

Op weg naar de scheepswrakken van Moynaq! Vroeger was het dus een drukke handels- en vissershaven, nu is Moynaq een woestijndorpje! Maar wel in opbouw. Moderne, witte hoogbouw her en der tussen de wat meer oudere, bruine laagbouw maakt het een vreemd dorpje. Als je het gevoel hebt dat je de stad uit rijdt, rij je dus niet de woestijn in, nou goed dat doe je uiteindelijk wel, maar eigenlijk was dat dus gewoon de zee.

Eerst hebben we ontbeten. Op aanraden van de hosteleigenaar, die zelf geen voedsel serveerde, was dit restaurantje op weg naar de scheepswrakken volgens hem. Daar aangekomen waren we eigenlijk de enige. Het was erg Perzisch ingericht. In ons beste Russisch gevraagd om brood, thee en ontbijt. Vervolgens kregen we brood, thee en een Engels ontbijt. Prima. De toiletten waren buiten in een soort krotje op een bouwplaats. Bas liep eerst de gebedsruimte in, omdat ie dacht dat daar de wc’s waren. Ondertussen was de schoonmaakster bezig om de witte trappen en tegels die op het terras lagen te dweilen. Bedenk je even dat we dus midden in een woestijn zitten.. Als wij eenmaal het ontbijt op hebben en aan mede-ontbijters de weg hebben gevraagd met een Lonely Planet, gaan we rijden. Ondertussen komen we onze Russische vrachtwagen chauffeur tegen op een steiger, de hosteleigenaar zwaait naar ons als hij naar de supermarkt loopt. Kortom we voelen ons thuis in Moynaq en iedereen herkent ons.

En dan staan we ineens bij de vuurtoren, midden in de woestijn. Heel maf om Pablo tussen de enige andere voertuigen in de omgeving te zien staan: enorme Jeeps. We lopen de vergane glorie boulevard op en wat we zien is dus een enorme leegte van zand. Als we via een trap dan naar beneden gaan zien we de scheepswrakken liggen. Erg indrukwekkend. De Aral zee was ooit, qua grote, de vierde zee ter wereld. Maar is dus droog gelegd doordat de rivieren die uitmondde in de Aral zee afgetapt werden om de katoenplantages van de Sovjets in die tijd te verzien van water. We zien overal schelpen liggen tussen de scheepswrakken door. Het is lekker warm aan het worden, de veertig graden tikken we wel aan als we Pablo op de foto willen zetten met de geraamtes van de schepen voordat we weer gaan rijden.

Als dat is gelukt is, is het eigenlijk zaak om weer terug te rijden en weer een ander land te bezoeken namelijk Turkmenistan! Het verschil tussen rijden bij dag en maanlicht is groot. Behalve dat we de weg echt niet meer weten doen we er ook technisch gezien langer over, het scheelt dus echt als je zoals gister de weg kent, of achter iemand aan kan rijden die de weg kent. Ondertussen is Bas wel erg bedreven geworden in ‘de weg vragen.’ Handjes schudden, pen en papier samen met de Lonley Planet in de aanslag. Beetje moeilijk kijken en Russische volzinnen eruit gooien: ‘dobridjen, utkuda Niederlandsky, Turkmenistan? Spada?’ Uiteindelijk zelfs rijdend of bij een stoplicht maar vragen: ‘Ashgabat?’ ondertussen een beetje wijzend met je handen, blijk je toch nog een heel eind te kunnen komen.

De grens dan. Als je de kaart erbij pakt, is het niet veel anders dan een liniaallijn door de woestijn. Exact zo ziet het er ook in werkelijkheid uit. We volgen de weg langs de grens, er is geen hek of iets te bekennen, en uiteindelijk is daar dan een afslag naar een grenspost. Die afslag is een paar kilometer met aan weerszijde dus woestijn. De weg is aangegeven met ene klein bordje daar staat op ‘Turkmenistan.’ We zitten dus goed. Wat het een beetje creepy maakt is dat het ruim vijfenveertig graden is en er verder helemaal niemand te zien is. Op de grote weg langs de grens kwam er nog weleens een Jeep of vrachtwagen voorbij, dat is nu al tijden niet meer zo. Dan doemt daar ineens een hek op met een stopbord, daarachter zien we een gebouw, het lijkt een beetje op een Moskee, een erg Oosters voorkomen. We zetten Pablo voor het hek en stappen uit. Nog steeds is het erg warm, de poort blijft gesloten, klopt dit wel? Zou het gesloten zijn? Welke dag is het vandaag eigenlijk? Dan komt er een mannetje met hond en een geweer onder z’n arm naar het hek gelopen. Bas wil de paspoorten laten zien maar hij gebaard dat het hek opengaat en dat we auto tien meter verderop moeten parkeren en dan rechts het gebouw in moeten gaan, allebei, wijzend op Saskia. Uzbekistan uit viel allemaal nog erg mee. Wel kregen we nog het advies om genoeg dollars mee te nemen. Toen we eenmaal weer in Pablo zaten om door te rijden naar de Turkmeense grens, was er ondertussen nog niemand langsgekomen. Geen mensen, geen auto’s, niks.

Over de Turkmeense grens kunnen we een boek schrijven, nou een boek doen we niet, bekijk daarvoor de Facebook Link . Onze ervaring kunnen we in een soort van samenvatting omschrijven. Om te beginnen waren we nog steeds de enige auto. Wat de douane beamten erg leuk vonden. Eindelijk hadden ze wat te doen. Druk foto’s en selfies maken met Pablo. Wij werden welkom gehete en we waren dus bij deze grens het eerste Rally team dat dit jaar passeerde.

Als eerste (1.) moesten we onszelf inschrijven. Naam, kenteken, paspoortnummer, etc. In een mooi logboek mochten we dit opschrijven. Daarna pakte de man die ons welkom heette een thermometer tevoorschijn. Er moest even gecheckt worden of we geen ziektes meebrachten uit Uzbekistan en dat werd gedaan door middel van een thermometer tegen ons voorhoofd aan te houden. Daarna (2.) mochten we gang uit en naar de volgende balie, de paspoort check. Voor deze man was het nieuw en wennen. Hij keek wat vreemd naar ons paspoort en ging naast en achter hem hulp inschakelen. Gelukkig kwam er iemand die de Mongol Rally kende, deze man ging vervolgens het hele kantoor inlichten van onze komst en stuurde de man aan wat die moest doen. Wat er moest gebeuren is namelijk dat er visa in ons paspoort geprint moest worden, als het even kan met de correcte data en informatie. Daarvoor is (3.) uitgebreide uitleg van onze (complete) route en wat ons plan is wat betreft Turkmenistan. 'Wildkamperen', ‘we zien wel,’ 'misschien één of misschien drie nachten', dat zijn antwoorden die niet echt worden geapprecieerd. Duidelijk zijn dus wat betreft ons plan is het advies. Het liefst in het Turkmeens maar ons steenkool-Russisch of heel soms zelfs ons Engels werd begrepen. Dan als we ons verhaal hebben gedaan mogen we terug naar de balie waar we vandaan kwamen. (4.) het visum is af en kan worden ingeplakt, daarvoor is wel ons paspoort nodig dus die leveren we in. Ondertussen moeten we bij de balie ernaast het visum laten matchen (5.) met onze vingerafdrukken en een pasfoto laten maken. Ondertussen komen er voornamelijk Turkmeense vrouwen langs die ook een paspoort check moeten doen. Opvallend gekleed in lange, vrouwelijke, sierlijke jurken en grote, hoge hoofdoek/tulbanden die meer op versiering lijken als op iets religieus. Ze zijn allemaal mooi opgemaakt en lopend gekomen, dus Pablo staat nog steeds moederziel alleen voor het poortje van de grens te wachten. Wel één op éen begeleid door een Turkmeense soldaat. Als dit level is uitgespeeld mogen we door voor de wasmachine naar balie nummer (6.) zoveel om alvast af te rekenen voor het visa en de andere kosten. De dollars gaan nu eindelijk écht van pas komen. Grote vraag is of we genoeg bij ons hebben, of dat we nog meer uit Pablo moeten halen.... We hebben wat dollars verstopt. Het afrekenen gaat vlug, we krijgen bonnetjes en met een rekenmachine is het allemaal snel en duidelijk afgehandeld. We mogen nu de poortjes (7.) door! Checken op wapens en we mogen weer wat gaan invullen. (8.) Ditmaal een declaratieformulier. Eigenlijk komt dit neer op precies hetzelfde wat we al hebben verteld en ingevuld namelijk: de route, naam, paspoortnummer, kenteken, etc. alleen nu ook of we iets van waarde of alcohol etc. hebben te declareren. Dat is niet het geval, dus mag Bas weer terug door de poortjes eindelijk de auto check (9.) gaan doen! Dit is een mooi moment voor Saskia om naar de WC te gaan (9a.) Onder begeleiding gaat Saskia naar een naast gelegen gebouw om naar de WC te gaan. De auto check is vooral het Engels ophalen van de soldaat. Samen met Bas zittend in de auto alles aanwijzen in de auto met de vraag: ‘What’s this?’ Of ie echt begreep wat het allemaal was en snapte wat het verhaal van Bas inhield blijft de vraag. Hoogtepunten tijdens de inspectie waren de CD mappen die compleet per CD werd besproken. ‘Johny Cash, nice!.’ En toch ook de EHBO kit die is samengesteld door Mar-Jan, moeder van Bas. De knuffelbeer van Saskia (genaamd Beer) kreeg ook applaus van de douane. Nu de auto is gecheckt en Saskia is wezen plassen zou je zeggen dat er nu wat schot in zaak zou komen, niks is minder waar! De auto moet nog wel verzekerd (10.) worden. Deze verzekering moest ook nog betaald worden, nu komen we ook op het punt dat we te weinig dollars bij ons hebben. Terwijl Saskia met de verzekering van de auto en ook het importdocument (11.) bij een andere balie aan het invullen is, kan Bas proberen uit Pablo nog wat dollars te halen. Pablo is gecontroleerd maar staat nog steeds onder toezicht van een soldaat. Die had uiteindelijk weinig zin meer om er iets van te vinden dat Bas de moterklep opende om onder de accu nog wat dollars weg te peuteren. Als dat is gelukt mogen we dus weer terug (12.) naar de bank. De autoverzekering en het import document van de auto moet worden betaald. Dan het meest beruchte van de Turkmeense grens, de tracker die Pablo mee krijgt zodat we door de Turkmeense overheid te tracken zijn, moet worden gehuurd. We krijgen een uitleg en er wordt duidelijk gemaakt dat we dus niet van onze afgesproken route mogen afwijken. Tijdens deze uitleg komen de douane beambte tot de conclusie dat er een tolbedrag voor een nieuwe brug is vergeten. We mogen nogmaals (13+14.) ons routeplan aanmaken en extra tien dollar betalen bij de bank. De tracker (15.) dan, een zwart kastje die werkt op een autostekker. Als ook deze is betaald en geïnstalleerd, is het zaak om in Pablo naar de laatste horde te rijden. Daar krijgen we een check (16.) van al onze verzamelde papieren en paspoorten. Uiteindelijk hebben we elk personeelslid wel gesproken en gezien. Iedereen weet daar van Mongol Rally en was vriendelijk voor ons en rijden we met een glimlach op ons gezicht Turkmenistan in. GEHAALD.

De Woestijn in Turkmenistan is toch weer anders; meer heuvelachtig en echt slechtere wegen. Het is droger ook maar richting de zonsondergang die prachtig is en die we gebruiken voor een shoot met Pablo voelen we toch weer druppels en krijgen we later op de avond zelfs een heuse lichtshow te zien van bliksem in de verte. Het is al laat maar we besluiten toch om door te rijden richting een krater midden in de Turkmeese Karakum woestijn. Deze krater is een gasbron die in de jaren zeventig is aangestoken door de Sovjets. Normaal zou zo’n gasbron dan ontploffen maar deze niet. Deze brand nog steeds, vandaar ook de bijnaam: ‘Gate of Hell!’

Die kun je dus inderdaad vanaf de snelweg zien liggen als je in het donker gaat rijden. Opgemerkt door Bas alsof je een stadje ziet liggen qua licht wat er vanaf shined. Toch nog lang gereden. Weinig verkeer op wat vrachtwagens na dan. Eenmaal over het spoor een neonverlicht huisje gespot. Dit was de aanwijzing dat we dicht bij the gate of hell zijn. Daar even kennis gemaakt en we konden voor veertig dollar met Timor mee in z'n 4x4 Grand Cherokee. Deze prijs is acceptabel aangezien 5kilometer door de woestijn lopen niet echt een optie is. De heenweg zou nog wel lukken, vooral de terugweg is onmogelijk als je de weg niet kent. Natuurlijk wilde we het wel proberen met Pablo maar Timor zag hier niet echt iets in. Pablo hebben we geparkeerd - daar gaan we dan! De Jeep van Timor had wel onderhoud nodig sinds januari 2014 vandaar ook de irritante pieptoon die we hoorde maar die met een soort Turkse/Arabische muziek slim werd overstemt. Als in een achtbaan zo scheurde we offroad in het donker door de woestijn. Ineens midden in de woestijn zien we een kranen combinatie uit de grond steken, toch dus een gasleiding? Niks aangestoken door Sovjets? We rijden snel door, in een noodgang naar boven en dan ineens hard omlaag en zien we The Gate of Hell liggen! Indrukwekkend zo in de pikke donker. En wederom waren we de enigste mensen!