Went to sleep at a truckers stop 370km before Volgograd. Saw Rosa and only one of us could go to the toilet once due to lack of cash. However, we were able to buy some breaklights, 1 was broken. Also our left main beam was broken, but they had no light for that. Got a Jesus cross for Pablo and a foxtail which we connected to his antenna at the front of his roof. The foxtail lasted exactly 4 hours, only a tuft of fur is left. And now, on to Volvograd, Volgograd.
Shoot in Volvograd was successful, including pins and a great boxer short for brother mine. Even the exit to Actpaxahb (Astrakhan) we found in one go! Then a crazy maneuver of Bolle on the highway and it's time for a nice stop with interested Russians and squat toilets. Next shoot is at the Volga delta with Pablo. We are already one day behind schedule, but since no one has the schedule, let alone downloaded the schedule - the plan can be adjusted during the trip. FYI - Saskia made a very extensive and in-depth day-to-day plan with all sorts of nice to knows such as distance, border crossings, times that the borders are open and estimated hours that certain distances will take. The thing is, that we both left this gem of a document at home! In Saskia's laptop of which she had already forgotten the password. Oh well, that means the whole trip and itinerary are fluid and flexible. So skipping Astrachan and on to Atyrau in Kazakhstan seems like a good option now.
Well what happened?! We ventured straight into the city. And what a city it was; much faded glory, huge but we drove through it extremely well. We feel that we are also getting better at navigating and finding our way through foreign cities. We finally arrive at a toll bridge which resembled the African border of Botswana with Zambia.. Once across the bridge, the road is very bad and there is no signpost or anything to recognize or show us the way. After asking the way twice and after being held up by the police, they ask us: Where you from? Where you going? We answer nicely with Niederlande and Mongolia. We are now bumpy on the road to Atyrau. Enormous number of holes in the road, neatly cut into a rectangular ready to be filled. Unfortunately that is not done now and it is now dark, not fast but we are steadily approaching the border!
The smallest border crossing ever!! 1 gate for ingoing and outgoing traffic - lorries, pedestrians - bikes - cars - buses etc.. A couple of ladies working their female night shift at the border and there are many, many Armenians. There is one problem that we come across when wanting to cross the border. However, the problem is not mentioned. Our passports are just taken away without saying anything. When we look in an extremely questioning manner fifteen minutes later, the border officer asks a Russian female bus passenger to translate. She is extremely helpfull and wants to say the sentence correctly. "one minute. Wait." It turned into half an hour, but who's counting. We were just sitting against Pablo's bonnet watching people go past in the middle of the night in the middle of nowhere at a remote border crossing - Holiday! After a while a delegation of three strong men of three different ranks had a very hard time trying to explain that something was wrong with Saskia's passport. Our Russian was extremely basic and they could not understand either Saskia's passport or something. Something with an Altai stamp (This is a province in Eastern Siberia which tends to be classified as autonomous and rebellous but also happens to be where we need to cross into Mongolia. Also where the bubonic plague broke out a couple of weeks ago..interesting place). After a while they give up. One and a half hour later we drive onto a highway with numerous exits and after about 10km no man's land we are at the Kazakhstan border.
And what an experience this is! Bullying does not help is something you can learn while sitting in your car. As we queue up nicely and in an orderly fashion, after a while there is a Kazakh family who thinks it is necessary to crawl in front and pass the whole queue. Both the customs officer and the bystanders cannot really appreciate this at this hour of the night. What follows is a kind of game between customs who makes everyone wait in the queue and people who are fighting with each other and are busy using their mobile to call important relatives or acquaintances who work at the border. Eventually Saskia is allowed to drive into the border zone and Bas must walk. It is not allowed for more than one passenger to cross with a vehicle. So it's Saskia and Pablo. For Saskia, the apple seems like an egg. Kazakhs find it very hard and complicated if a woman is both the owner and the driver of the car and wants to pass. Even though there were 20 men in front of her in the queue, they all quarreled amongst one and other and bickered until all of them let her go first. Despite here not saying a word or asking to be let in front. There was no real question of a check / inspection at all. Just smiles from the clerk and a huge "Welcome to Kazachstan". Bas enters a kind of faded glory-Soviet hall with flashing fluorescent light. A nice setting for a Horror movie. Certainly due to the fact that only one of the eight desks is open. There you stand in a row and in the corner where the cockroaches crawl over your flipflops it's just a great holiday feeling all over. Just copy the people in front of you, he said to himself, kick the roaches away, stand away from the counter and look into the camera. "Welcome to Kazakhstan!" As the customs man tells me with a smile when he returns my stamped passport. Once we reunited, the Kazakh road continues. The road still has to be made. It is flat, no potholes, craters and other inequalities, but pebbles everywhere. So we are not going fast and after an hour it has been a nice experience but we are going to sleep! Rest enough for the days to come..
=================================================================================================
Nederlandse tekst hier:
Gaan slapen op een trucker stop 370km voor Volgograd. Rosa gezien en konden maar 1x naar de wc door gebrek aan cash. Wel lampjes gehaald voor het remmen, 1 was stuk. Stadslicht links ook maar daar hadden ze geen lampje voor. Een Jezus kruis gehaald voor Pablo en een vossenstaart voor aan zijn antenne. Die laatste heeft het precies 4uur volgehouden, alleen een plukje bont is nog over. Op naar Volvograd, Volgograd.
Shoot in Volvograd is gelukt, inclusief pinnen en een puike boxershort. Zelfs de afslag naar Actpaxahb (Astrachan) vinden we in 1x. Daarna nog wel een gekke manoeuvre van bolle op de snelweg. Nu een fijne stop met geïnteresseerde Russen en hurk wc's. Shoot bij de Volga delta met Pablo. We lopen één dag achter op schema maar gezien niemand het schema bij heeft, laat staan gedownload, kan het schema worden aangepast gedurende de trip. Dus Astrachan skippen en door naar Altirau in Kazakhstan lijkt een goeie optie nu.
Nou dat is gebeurd! Wat een stad, veel vergane glorie, groot en we reden er goed doorheen. We worden er ook beter in. We komen uiteindelijk bij een tol brug, ala Afrika grens bij Zambia. Eenmaal aan de overkant is de weg enorm slecht en is er geen bordje te bekennen. Na 2x de weg te vragen en als we door de politie zijn aangehouden. Were you from? We're you going? Antwoorden we keurig met Niederlande en Mongolia. Zijn we nu aan het hobbelen op de weg richting Altyrau. Enorm veel gaten in de weg, keurig rechthoekig uitgesneden om gevuld te worden. Helaas is dat niet gedaan en is het inmiddels donker, niet snel maar wel gestaag naderen we de grens!
De kleinste grens ooit. 1 poort voor in en uit. Hoertjes aan de poort, veel Armenen. Er is een probleem. Onze paspoorten worden meegenomen zonder dat er iets gezegd word. Als we een kwartier later vragend kijken, word een vrouwelijke bus passagier gebruikt als vertaler. " one minute. Wait.” Bleek een half uur te worden. 3 man sterk, in drie verschillende rangen konden geen Engels en ook geen wijs worden uit het paspoort van Saskia. Iets met een Altai stempel. Anderhalf uur later rijden we een snelweg op, allemaal afslagen en ongeveer 10km niemands land verder staan we nu bij de Kazachstan grens.
Pestgedrag helpt niet. Terwijl wij keurig aansluiten is er een Kazachse familie die het nodig vindt om voor te kruipen. Zowel de douane beambte als de omstanders kunnen dit niet echt waarderen. Wat volgt is een soort van spel tussen de douane die iedereen laat wachten en mensen die onderling ruzie maken en druk in de weer zijn met hun mobiel om mensen te bellen die aan het werk zijn bij de grens. Uiteindelijk mag Saskia gaan rijden en Bas gaan lopen. Voor Saskia lijkt het appeltje eitje. Kazachen vinden het maar ingewikkeld als een vrouw én eigenaar én bestuurder is van de auto. Van een controle/inspectie is niet echt sprake. Bas komt in een soort vergane glorie-Sovjet halletje met knipperend TL licht. Een mooie setting voor een Horrorfilm. Zeker als van de acht balies er maar één open is, daar sta je dan in een rijen daar in het hoekje de kakkerlakken over je slippers heen kruipen. Gewoon de mensen voor je maar nadoen, wegschoppen, afstand nemen van de balie en in de camera kijken. ‘Welcome in Kazachstan!’ zoals de douane man mij lachend meedeelt als ie mijn gestempelde paspoort terug geeft. Eenmaal doorgelopen naar Saskia gaat de Kazachse weg verder. Deze moet nog gemaakt worden. Hij is vlak, geen kuilen, kraters en of andere ongelijkheden maar wel kiezels. Hard gaan we dus niet, dus na een uur is het mooi geweest en gaan we pitten!
